Werkgeluk en pech in één verhaal

‘Ik heb niet heel lang bij Waal gewerkt, maar het was wel een heel leuke periode’

Theo Bakker, hoofduitvoerder bij Waal, is bijna vier jaar ‘schoon’ van keelkanker als hij op 17 juni 2020 een nieuwe diagnose krijgt. De kanker is terug. ‘Een mokerslag’, zegt hij op een vrijdagmiddag thuis in Poeldijk. Inmiddels kijkt Theo weer vooruit. Maar werken is er niet meer bij. Praten kost ‘m moeite. Sinds 1 juli is hij daarom met pensioen, twee jaar eerder dan de bedoeling was. ‘Waal is mij heel erg tegemoetgekomen.’

Theo Bakker is niet het prototype van een uitvoerder. Eerder rustig. Bedachtzaam. ‘Wat ik voor een uitvoerder was? Stipt. Secuur. Met collega’s had ik altijd een goeie band. Ik heb weleens een uitvoerder gekend die alleen maar liep te blèren op de bouw. Dat zat niet in mijn aard.’
Hij zou het niet eens meer kunnen, blèren op de bouw. Sinds hij vorig jaar voor de tweede keer keelkanker kreeg, mist hij een stemband. ‘De eerste maanden had ik helemaal geen stem meer. Van de week ben ik nog op controle geweest, het zag er goed uit. In augustus gaan we kijken of er nog iets aan die stem te doen is. Ik moet de lucht er echt doorheen persen. Een dag lang praten kan ik niet meer. Zeker niet in een groep, en ook op de bouwplaats kan ik niet iemand meer aanspreken.’

Op de bakfiets naar het werk
Precies een halve eeuw zit hij in de bouw. ‘Vanaf de lts ben ik als leerling-timmerman erin gerold. Op m’n veertiende ging ik op mijn fietsje van Den Haag naar Wassenaar. Ik had nog geen rijbewijs, dus ik ging op de bakfiets, afgeladen vol. In de Javastraat heb je een brug en als het stoplicht op rood stond moest ik aan mensen vragen of ze me een duwtje wilden geven om weer op gang te komen.’

Werkweken van tachtig uur
Op z’n dertigste werkt Theo zich op tot uitvoerder. ‘Leuke werken heb ik gedaan. Een groot project op Schiphol. Het toenmalige hoofdkantoor van de VSB Bank in Utrecht, 100 meter hoog. Het raadhuis van Beverwijk. De ambassade van Koeweit, met villa’s van twee en een half miljoen euro per stuk. Het OVT-stationsgebouw in Breda. En dat is nog maar een greep uit alle werken.’ Na zo’n tien jaar wilde hij dichter bij huis aan de slag. ‘Niet langer meer vijf, zes dagen in de week om vijf uur ’s morgens de deur uit en pas om negen uur ’s avonds thuis komen. Je maakte werkweken van wel tachtig uur. Onze drie kinderen heb ik in die tien jaar nagenoeg niet zien opgroeien. Zestien jaar heb ik bij Weba in Naaldwijk gewerkt, tot het faillissement in 2013.’

Waal
Hij kan aan de slag voor een detacheerder. ‘Het was toen geen beste tijd in de bouw.’ In 2016 krijgt Theo voor het eerst keelkanker. Twee maanden is hij uit de running. Via-via komt hij bij Waal terecht, in december 2017. ‘Ik heb aangegeven dat ik kanker had gehad. Bij Waal werd het niet als een probleem gezien. En m’n stem had ik nog.’ Hij zal er als deeluitvoerder twee projecten onder zijn hoede krijgen. Eerst De Windes in Scheveningen, daarna De Stadhouders in Den Haag dat net helemaal is opgeleverd.

Al die tijd staat hij nog onder controle. ‘Ik zou het vijfde en laatste jaar ingaan. Ik had al gemerkt dat mijn stem minder begon te worden. Maar de diagnose op 17 juni 2020 kwam als een mokerslag. Gelukkig is het niet uitgedraaid op een laryngectomie, een heel grote operatie. Dan krijg je een soort stoma in je keel en kun je niet meer door je mond of neus ademen. Je hebt geen reuk en smaak meer. Na de operatie krijg je sondevoeding via de neussonde en kun je pas later over op gewone voeding. Dat is mij bespaard gebleven. Maar mijn stem zal niet meer terugkomen.’

Oplossing zoeken
Het is reden om met Waal naar een oplossing te gaan zoeken. ‘Terug naar de bouwplaats zat er niet in. Dan moet je naar binnen toe en je laten omscholen. Maar ik ben 64, over 24 maanden zou ik met pensioen zijn gegaan. Moet ik dan nog aan een studie gaan beginnen? Ik ben met Waal overeengekomen om 1 juli met vroegpensioen te gaan. Waal is mij heel erg tegemoetgekomen. Ik heb niet lang bij Waal gewerkt, maar het was wel een heel leuke periode. Een mooie ervaring is het geweest. Ik kijk er positief op terug.’

Kunstenaar uit Joegoslavië
Hij hoeft niet lang te zoeken naar die mooie ervaringen. ‘Op het werk in Den Haag kwam er een nieuwe medewerker, via het uitzendbureau. Die man had zo’n trainingspak aan van parachutestof, een pak dat een beetje bol stond. Hij had een alpinopet op, ik schatte hem dik 60. In zijn hand had hij een Albert Heijntas waar een spiksplinternieuwe Gamma-zaag bovenuit stak. Na een poosje heb ik ‘m aangesproken, hij kwam uit Joegoslavië. Met een combinatie van Duits, Engels en handen en voeten kwam ik erachter dat hij daar kunstenaar is en zich hier had uitgegeven voor bouwvakker.’ Lachend: ‘Maar met alle respect, blijf dan alsjeblieft thuis!’

44 jaar getrouwd
Voor Theo dreigt geen zwart gat. ‘Ik hou van motorrijden. Ik wil als vrijwilliger aan de slag bij Staatsbosbeheer. Uilenkasten en vogelkasten maken. Of Hooglanders tellen.’ Volgend jaar stopt ook echtgenote Hélène met haar werk als coördinator in de gehandicaptenzorg. ‘We zijn 44 jaar getrouwd. We hebben drie kinderen, vijf kleinkinderen. Met corona zijn we extra voorzichtig geweest. Niet bang, maar wel heel stipt. Zaterdag vieren we voor het eerst in een jaar weer eens een verjaardag met alle kinderen en aangetrouwden.’

‘Je nodigt me wel uit hè!’
Maar een beetje missen gaat hij de bouw wel, ook al is het werk veranderd. ‘Het is veel meer papierwerk geworden. Dat neemt zoveel tijd in beslag. Je hoort als uitvoerder buiten te zijn. De kwaliteit bewaken. Ik ga nog wel af en toe een bakkie doen bij de mannen, ik vind het leuk om het contact te blijven houden. Ik heb al tegen Johan gezegd: je nodigt me wel uit voor de barbecues en de borrels op de zaak hè! Het is jammer, maar ik ga met een goed gevoel weg.’

Tekst: Jan Luyendijk